ben senin ilk ve tek eserinim

Benim yaşımdayken sen;
anaokuluna başlamıştım ben...
Ne kadar tuhaf geliyor şimdi;
anaokuluna başlayan bir kızımın olması...
Öyle küçükmüşüm gibi geliyor ki hala
Her gördüğüm kabusta
Yanında alıyorum soluğu,
Sıcacık,güvenli koynun hep huzur veriyor...
Gönlümün Sultanı;
Aklımın yol göstericisi.
Ah!
Ne çok kırdım ben seni
Ah!
Ne çok parçalara ayırdım
Ah!
Ne çok ağlattım...
Her seferinde gözyaşlarımızla yapıştırdık
Yerden toplayıp kırılan parçalarımızı...

O kadar çok şeyin üstesinden geldim ki senin sayende
Varlığın hep öyle bir güven verdi ki bana
Öyle güçlü,öyle yıkılmaz,öyle sağlamsın ki
Hayatımdaki tek korkum senin gibi olamamak.

Nasıl sığarsın ki Sultanım sen kelimelere?
Nasıl anlatabilirim ki seni beynimin sınırlı cümleleriyle?
Duruyorum saatlerdir yazabilmek adına;
Geçirdiğimiz yıllar gözlerimde biriken yaşlarda...

Doğrumsun.
Yanlışımı düzeltensin.
Gözümün içine baktığında,
Korkutansın.
Ağzından çıkacak her cümleyi,
Emir saydığımsın.
İlk ve sonsuza kadar ne yaşanırsa yaşansın;
Sevenim,
Terketmeyenim,
İnananım,
Güvenenimsin.
Hep yanımda dimdik,sapasağlam
Duracak olanımsın.

Boynumun incelip incelip kıl olduğu tek yer senin karşındır.
Sana olan sevgimi,saygımı,güvenimi anlatamam ki ben Sultanım,
Ne yapsam ödeyemem ki ben hakkını.

Ben senin ilk ve tek eserinim
Annem
Öyle güzel,öyle sade,öyle pırıl pırıl yazmışsın ki
Okuyanların manalarıyla bile kirlenemiyorum ben Annem...

Canıma can katan meleğim
Şimdiye kadar aldığım,
Bundan sonra alacağım,
tüm nefesler sana kurban olsun.