Şimdi ben şurda oturmuş geçmişin içinde debeleniyorum ya ve farkediyorum ya hiç büyümediğimi...iyi bir şey mi yapıyorum kötü bir şey mi bilmiyorum...Yıllar geçiyor ama ben hep çocuk kalıyorum bu evde...
Yıllar geçiyor ve ben küçüldükçe küçülüyorum bu evde...Hala ayağımda kırmızı rugan pabuçlarım,hala üstümde çiçekli eteğim ve üstüm,Hala saçlarım amerikan traşı ve kuyruğum var..Hala parlıyor gözlerim..Hala safım ben..Hala herkese güvenen inanan...Her şeyi istediği zaman değiştirebileceğini sanan...Hala ailesine büyük adam olacağını ispatlamaya çalışan ve hala deliler gibi önemsenen...
Gözlerimde yaşlar birikti... Ben gerçekten ama gerçekten çok güçlü biriyim...Kendimi soktuğum her bataklığın içinden kendim kendimi çıkarttım...Yardımsız..Tek başıma...
Çok yordular beni..çok üzdüler..hep gittiler..bıraktılar..bittiler...
aslında uzun uzun yazmak istiyorum...Ama sonra ne gerek var diyorum...Yazacağımda ne olacak..Kalp kanatmaktan başka elime ne geçicek...
Hayatım da belki de ilk kez kendimim...Belki de ilk kez cesurum..belki de ilk kez güçlüyüm...
Selam olsun geçmişim..Ne olursa olsun güzelmiş her şey...Yaşanmış ve bitmiş...Tıpkı hayat gibi.. Tıpkı doğmak ve ölmek gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder