kimse giremesin diye
taş yığmaya devam ediyorum
mağaramın girişine.
etrafımda bir çok kelime,
ne çok ihtiyaçları var konuşmaya.
ben hep;
susuyorum...
kendime yetiyor hırıltılarım,
beynimi kanırtırcasına deşiyorum...
uyuyamıyorum,
uyanamıyorum,
bakamıyorum,
göremiyorum,
yiyemiyorum,
içemiyorum,
duyamıyorum,
konuşamıyorum,
olamıyorum...
bağdaş kurmuşum yatağın üzerine;
ellerim yüzümde,
bir ileri bir geri
sallanıp duruyorum...
geçecek mi
bu hiç hali?
aynaya baktığımda görebilecek miyim
kendimi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder