Her şey sanki yavaşlatılıyordu bir el tarafından.Benim yan sandalyeye oturuşum,beni sahiplenen adamın karşı masaya doğru ilerlemesi,yumruğunu kaldırması,suratına indirmesi,ezilen eti,dudağının kenarından süzülmeye başlayan kan,yumruğu indiren adamın yere düşüp bayılması ve benim aynı anda kahkahalara boğulmam...
Herkes şaşkınlıkla ne olduğunu anlamaya çalışırken,ikimiz kahkahalarla gülüyorduk karşılıklı masalarda birbirimizi yiyecekmiş gibi bakarken.Abartılı bir hareketle dilini çıkarıp dudağından süzülen kanı yalıyor.Tuttuğum nefesi bırakıyorum.
Yıllardır hüküm süren sonumun üç noktalarından biri işte böyle silinmiş oluyor.
O gece arkama yerleşip boğazımı sıkarak ulaştığı doyum sonrası daha net anladım ne kadar kaybolduğunu.O bir gezgin değildi. Suçluluk duygusunun s'si dolaşmıyordu bedeninde.Birbirimizi becerdiğimiz küf kokan minicik pansiyon odasının kapısına,kaçarcasına ulaşmaya çalışmayacaktı biraz sevgi hissedebilmek için.O,kalmaya gelmişti.
En yüzeysel haliyle O;av rolü yapan ama hiçbir zaman da avcı olamayacak kafası karışmış bir adamdı.Kararımı verip ayağa kalkıyorum ve giyiniyorum. Nefes almaktan, insanlardan, yaşadıklarımdan,kendime yaşattıklarımdan duyduğum bütün öfkeyi sesime yansıtarak 'iki gün sonra gel.' diyorum yüzüne bakmadan ve çıkıyorum odadan.
Gece lambalarının verdiği loş ışıkta topuklarımın sesiyle beraber yürürken birden durup,yukarı doğru bakıyorum ve gülümsüyorum.Az önce sol kolumda söndürdüğü sigaranın acısı içime işliyor.
Bir türlü vazgeçiremediğim o çok konuşması beni güldürüyor. Ağzına her vuruşumda daha da çoğalıyor kelimeleri. Duymamaya alıştım çoğu zaman söylediklerini.Yaşadıklarını hatırladığı ilk andan itibaren anlatıyor,tekrar tekrar.Hepsi benim anılarımmış gibi benimsedim artık.Gözümü kapattığımda;annesinin o çok sevdiği sütlacı yaparken tencereye koyduğu şekeri,babasının tütününü çarşafın içine koyup kıvırıp yalamasını, sevgilisinin altın buklelerinin omuzlarına dökülüşünü,sıkıcı iş arkadaşlarını ve götünü sikmek istediği patronunu görebiliyorum.
Normal bir ilişkiymiş gibi...
Beni yine ezberlediği(ya da ezberletildiği) kalıplara oturtmaya çalışıyor.Her gün görmeye çalışıyor,kıskançlık krizlerine giriyor,hiç açmadığım hediyeler yolluyor,sinemaya gitmek istiyor...Kısaca normal bir ilişkide ne yaşanıyorsa benimle yaşayabileceğini sanıyor.Bunu alamayınca yaptığını farkediyor ve kendine öfkeleniyor.Öfkesini,doymak bilmeyen sapkınlıklarıyla benden çıkarmaya çalışıyor.Bu kadar normal olmaya çalışırken,
kaçmaya çalıştığının normallik olduğunu sanması beni çıldırtıyor. Anlatmaya çalıştığımda dinlemiyor daha çok içiyor,etrafında kim varsa onunla kavgaya girişiyor ve yediği dayakla tatmin olup karşıma geçip mutlu mutlu sırıtıyor.
Bacaklarının arasına diz çökmüş kızı görmezden gelip yanındaki sandalyeye oturuyorum ve bacak bacak üstüne atıyorum. 'Bir türlü yontamadığım odun' diyorum bardağımı ona doğru kaldırıp bir yudum içerken.Bacak arasındaki benden belki on yaş küçük kız kafasını bana doğru çeviriyor ağzındaki dölü yutmaya çalışırken,gözleri fal taşı gibi açılıyor.'Kadınların senden korktuğunu unutmuşum' diyor kahkahasını atarken.'İnsanlar yaşamadıklarından korkar.' diyip kıza diğer yanımdaki sandalyeyi gösterip gülümsüyorum.Çekinerek oturuyor.Bir sigara yakıyorum;kıza doğru yaklaşıp çektiğim dumanı araladığı dudaklarından içeri üflüyorum,elimi eteğinin altına doğru kaydırırken.Derin bir iç çekiyor yan sandalyede.Kokusunu alıyorum her zaman ki gibi.Elimi geri çekip,içkime uzanıyorum.Bir yudumda bitirip,gözlerinin içine bakıyorum.
'Bu kadar normalleşebildin demek artık.'
Cevap vermiyor.Kız kalkıp gidiyor.Kapkaranlık bir boşluk oluşuyor etrafımızda.Yitip giden ruhların seslerini dinliyorum,duymak istediğim sesi duyamıyorum hep olduğu gibi.
'Yapamam,biliyorsun' diyor yutkunarak.
Gitmek için ayağa kalktığımda elime yapışıyor ve tekrar 'Yapamam' diyor. Bütün öfkemle elini itip üzerine doğru çöküyorum.Tekrar üzerime yerleşen sakinliğimle sanki dünya tarihine geçecek en önemli cümleyi söylermiş gibi 'Yaparsın' diyorum ve yanından uzaklaşıyorum arkama bile bakmadan.
Birlikte geçirdiğimiz her lanet an,unutmaya çalıştığım geçmişimle birlikte çöküyor üzerime.Kendi cehennemim beni artık kusuyor.Onun cehennemiyse hiç var olmadı.Bunu bildiği halde bilmemezlikten gelmek kolayına geliyor.En görkemli hayalini(artık benimde en görkemli hayalimdi) gerçekleştirip arkasında bırakmaya çalıştığı hayatına devam etmekten ödü kopuyor.Oysa o kadar basit ki.
Onu hayatıma soktuğumda böyle olacağını tahmin bile edemezdim.İkimizinde yitip gideceğinden o kadar emindim ki.Ama o lanet çenesiyle tüm hayatını içime döktüğünden beri, kendimi toparlayamıyorum.İçine sıçtığım kahrolası beynim zonklayıp duruyor.Özgürlüğümün iplerini eline alıp,kalan o tek noktayı da silmeli artık sonumdan.
'Tamam.'
Önümde beş dakika dikildikten sonra tamam diyor.Ayağa fırlayıp dudaklarına yapışıyorum ilk defa.Afallayıp ne yapacağını bilemiyor.Gülmeye başlıyorum.'Bu kadar tuhaf olmamalı' diyorum. 'Planlanmış olması bile yeterince tuhaf.' diyor,onu öpmemi kastettiğimi anlamamış gibi.Elinden tutup daha önce hiç kimseyi almadığım evime doğru sürüklemeye başlarken 'Ne zaman olacağını ben bilmiyorum' diyip göz kırpıyorum.Yürürken sakinleşip, heyecanlanmaya başladığını farkediyorum.Konuşuyor ama hiç dinlemiyorum.
Sırtımı yalıyor ben kapıyı açmaya çalışırken...Açılan kapıyı arkamızdan kapatıp,beni duvara yaslıyor.İki eliyle omuzlarımdan tutup 'Emin misin?' diye soruyor.Ellerinden kurtulup yatak odasına doğru yürüyorum;üstümü çıkartırken 'Sence?' diyorum.
Dört tarafı aynalarla dolu dikdörtgenim. Tam ortada yerde bir yatak var sadece. Üzerinde kıpkırmızı bir çarşaf ve tek bir tane siyah kılıflı bir yastık. Yatağın yanında da siyah çantasında, kemanım.
Koskoca evde sahibi olduğum tek şey o. Sahiplenmeyi sevmem ben hiç.
O gittikten bir kaç gün sonra öz suyumda boğulan can'ın yerine koydum onu.Bebeğim diye sevdiğim,içimde hala biraz da olsa his uyandırabilen O'ndan kalan tek mirasım.
Çalar mısın? diye soruyor gözleri parlayarak ilk farkedebildiği an. Elimdeki kanı üzerinden yırtarak çıkardığı gömleğine silip,uzanıyorum yavaşça çantaya.Kırılacakmış gibi özenle çıkartıyorum;arşeyi yatağın ucuna koyup,önce öpüyorum.Çok şaşırıyor bu hareketime.Beni ilk kez bu kadar duygu yüklü görüyor,kendime sinirleniyorum tek özel anımı onunla paylaştığım için ama çabuk geçiyor sinirim,bunu hep hatırlamalı.Ağzını açıp tam bir şey söyleyecekken sus! diye bağırıyorum.Bir köpek gibi siniyor hemen.Başka zaman olsa bu bana haz verirdi,ama elimde çocuğum varken değil. 'Saygılı olmayı öğren onun yanında ve sakın lanet penisini kaldırma!'
Arşeyi sağ elime alıp ayağa kalkıyorum.Yüzlerce ben benimle birlikte ayağa kalkıyor.Gözlerimin içine bakıyorum sadece.Çıplak bedenime bakan onu hiçe sayarken, kibirimle saçlarımı geriye doğru atıp bebeğimi boynuma koyuyorum.Bir ritüel olarak ilk önce yanağımla okşuyorum sonra gözlerimi kapatıp arşeyle telleri sevmeye başlıyorum.Rengarenk...
Gözlerimi açmadan yatağa çöküyorum.El yordamıyla çantayı bulup;son defa öpüp bebeğimi içine koyuyorum ezberlenmiş özenimle veda ederek.Fermuarın sesini dinliyorum kapanırken.
Gözlerimi açmadan hemen önce keskin bir acı kaplıyor heryerimi,çığlık atmıyorum.Beklenilenin tam tersi davranmak işlemiş damarlarıma.Ilık ılık göğüslerime doğru akarken,açıyorum gözlerimi.
Ağlıyor ve şaşırma sırasını bana bırakıyor.Gülmeye başlıyorum, ilk defa kollarımı uzatıp onu kucağıma çekerken.'Kıpkırmızı' diyor.Buğday rengi saçlarını sevmeye çalışıyorum yine ilk defa.
Çok değil az evvel(zaman kavramımı hatırlatmama gerek var mı?çok-az işte bu kadardı.) bir kadının bir adamın kasığını çizip emdiği kanla doyuma ulaşmasını yansıtan aynalar şimdi boğazından akan kanla kırmızıya boyanmış bir kadının bir adamın saçlarını okşamasını yansıtıyor.Ve ben bunu başka biriymişçesine izliyorum.
'Şaşırma gecesi.' diyebiliyorum ağzıma dolan kanla öksürürken.Mırıldanıyor.Bir kedi gibi. Aniden kollarımdan ayrılıp elleriyle yüzümü tutuyor ve kapanmaya başlayan gözlerimin içine bakıyor delirmiş gibi.
'Lanet olası travestinin boğazını kestiler' diye bağırıp hıçkırarak ağlamaya başlıyor tekrar sarıldığı kollarımda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder